Planowanie finansowe - długookresowe

Mimo teoretycznej przewagi NPV, w praktyce kierownictwa dużych przedsiębiorstw preferują IRR. Popularność wewnętrznej stopy zwrotu jest często wynikiem efektu psychologicznego, przejawiającego się w preferowaniu mierników rentowności wyrażonych w procentach (obecny kryzys to zweryfikuje - pogoń za procentową rentownością i oszustwa księgowe, zależność z kontraktami menedżerskimi). „Każdy wie, co oznacza 10%, a co to jest dodatnia zaktualizowana wartość netto”. Nawet ta właściwość IRR nie zmienia jednak faktu, że wzajemnie wykluczające się decyzje inwestycyjne powinny być podejmowane zgodnie z zasadami NPV, a nie na podstawie IRR.

Jednym z bardziej znanych wariantów zasady NPV jest wskaźnik zyskowności (ang. Profability Index), definiowany jako zaktualizowana wartość spodziewanych strumieni pieniężnych projektu, podzielona przez początkowy nakład inwestycyjny:

W przypadku wskaźnika rentowności stosuje się następujące reguły decyzyjne:

• przyjąć projekt, jeżeli wskaźnik rentowności ma wartość większą od 1,

• odrzucić projekt, jeżeli wskaźnik rentowności ma wartość mniejszą od 1.

W odniesieniu do projektów niezależnych od siebie, zarówno wskaźnik zyskowności, jak i zasada NPV mają jednakową wymowę. Jeżeli NPV projektu jest dodatnie, wskaźnik rentowności tego projektu będzie także większy od 1. (Jeżeli NPV > 0, to NPV = PV - I > 0 i dlatego PV > I. Dzieląc obydwie strony przez I, otrzymamy PV/I >1, tzn. wskaźnik rentowności także większy od 1. Tak więc jeżeli projekt jest do zaakceptowania na podstawie zasady NPV, jest on również do przyjęcia z punktu widzenia wskaźnika zyskowności.)