Ewidencja księgowa środków trwałych w jednostkach pomocy społecznej – część I

Jednostki pomocy społecznej wykorzystują środki trwałe do wykonywania swoich zadań. Istotnym elementem prowadzenia ksiąg rachunkowych w jednostce jest prawidłowe przyjęcie środków trwałych na stan jednostki, a także ich prawidłowa ewidencja księgowa. W aktualnym i kolejnym dodatku „Rachunkowość w instytucjach pomocy społecznej” omówimy konta księgowe, które należy wykorzystywać do ewidencji środków trwałych w jednostce.

Zobacz: Ewidencja księgowa środków trwałych w jednostkach pomocy społecznej – część II

Charakterystyka środków trwałych w jednostkach pomocy społecznej

Środki trwałe to składniki aktywów, które zostały zdefiniowane w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: uor), w tym środki trwałe stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, otrzymane w trwały zarząd lub użytkowanie, które są przeznaczone na potrzeby jednostki.

Za środki trwałe uważa się te składniki majątku, których cena nabycia przekracza wartość określoną w ustawie z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – obecnie jest to kwota 10 000 zł. 

Środkiem trwałym może być jedynie składnik aktywów, który jednostka zamierza użytkować/wykorzystywać na własne potrzeby przez okres (okres ekonomicznej użyteczności) trwający dłużej niż rok. Składnik aktywów, który jednostka nabyła z zamiarem wykorzystywania na własne potrzeby przez okres krótszy niż rok, nie jest uznawany za środek trwały, mimo że fizycznie jest on zdolny do działania dłużej niż rok. 

Składnik majątku może być uznany za środek trwały tylko wtedy, gdy jest . Jednym z warunków uznania składnika majątkowego za zdatny do użytkowania jest jego kompletność.