Najem

Podatnicy często wykorzystują w swojej działalności gospodarczej składniki majątku należące do innych podmiotów, w tym np. lokale lub budynki. Podstawą ich używania jest najczęściej umowa najmu (art. 659-692 k.c.). Forma umowy najmu zależy głównie od przedmiotu umowy. Jeśli jej przedmiotem jest najem nieruchomości lub pomieszczeń na czas dłuższy niż rok, to powinna być zawarta na piśmie. Jednak brak formy pisemnej w takim przypadku nie powoduje nieważności umowy, powoduje natomiast uznanie jej za zawartą na czas nieoznaczony.

1. Refakturowanie mediów na najemcę

Celem refakturowania jest przeniesienie kosztów poniesionych przez podmiot dokonujący odsprzedaży usługi na podmiot, który z danej usługi faktycznie korzystał, mimo że podmiot refakturujący usługi tej faktycznie nie wykonał. Wynajmujący, na podstawie faktur pierwotnych otrzymanych od dostawców mediów, obciąża najemców tymi wydatkami bez doliczania marży. Wątpliwości budzi zastosowanie stawki do refakturowanej usługi.

Od kilku lat organy podatkowe uznają, że jeśli najemca nie ma umowy zawartej bezpośrednio z dostawcą mediów, to wydatki za media są elementem świadczenia należnego z tytułu umowy najmu lokalu, wobec czego stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, z tytułu świadczenia usługi najmu lokalu. W rezultacie wydatki za media (świadczenie pomocnicze) powinny być włączone do podstawy opodatkowania z tytułu usługi najmu lokalu (świadczenie główne) i opodatkowane według zasad przewidzianych dla usługi najmu. Oznacza to, że dla całego świadczenia, tj. obejmującego zarówno czynsz z tytułu usługi najmu lokalu, jak i wydatki za media związane z tym lokalem, należy ustalić jedną datę powstania obowiązku podatkowego i opodatkować według jednej stawki VAT właściwej dla usługi najmu lokalu.