Wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 lutego 2024 r., sygn. III SA/Kr 1489/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Kiełkowski Sędziowie Sędzia WSA Ewa Michna (spr.) Sędzia WSA Janusz Kasprzycki Protokolant Specjalista Agata Zaręba-Piotrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2024 r. sprawy ze skargi W. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnowie z dnia 8 sierpnia 2023 r. nr SKO.NP/4115/237/2023 w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Ponownie wydaną w sprawie decyzją z 19 czerwca 2023 r. Wójt Gminy L. odmówił skarżącej (W. P.) przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad matką.

Organ ustalił, że skarżąca sprawuje całodobową opiekę nad niepełnosprawną matką oraz że zakres wykonywanych codziennie czynności i konieczność pozostawania w dyspozycji niepełnosprawnej matki wyłącza możliwość podjęcia przez skarżącą zatrudnia, chociażby w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Przyczyną odmowy wnioskowanego świadczenia był jednakże brak spełnienia przesłanki, o której w art. 17 ust. 1b ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 390), dalej określanej jako: "u.ś.r."

W odwołaniu skarżąca podniosła zarzuty naruszenia: art. 17 ust. 1b u.ś.r. powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., K 38/13.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Tarnowie decyzją z 8 sierpnia 2023 r., utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Kolegium stwierdziło, że organ I instancji po raz kolejny nie uwzględnił zmiany stanu prawnego, która nastąpiła na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., K 38/13. W konsekwencji należało ocenić, że w decyzji wydanej po decyzji kasacyjnej Kolegium organ I instancji naruszył także art. 138 § 2 i § 2a k.p.a. oraz art. 8 § 1 k p a., nie stosując się do zawartych w poprzednim rozstrzygnięciu wskazań co do wytycznych w zakresie właściwego sposobu wykładni art. 17 ust. 1b u.ś.r. w kontekście ww. wyroku TK. Pomimo wskazanego uchybienia, Kolegium doszło do przekonania, że kwestionowana decyzja ostatecznie odpowiada prawu, ponieważ w rozpoznawanej sprawie brak jest bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego, pomiędzy rezygnacją przez skarżącą z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej oraz pracy w gospodarstwie rolnym, a koniecznością sprawowania stałej opieki nad matką.