Usprawiedliwianie nieobecności w pracy

Przepisy prawa pracy szczegółowo regulują sposób usprawiedliwiania nieobecności w pracy i uzyskiwania od pracodawcy zwolnień od pracy. Zasady usprawiedliwiania przez pracowników ich nieobecności w pracy określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz.U. Nr 60, poz. 281).

Przyczynami usprawiedliwiającymi nieobecność pracownika w pracy są zdarzenia i okoliczności określone przepisami prawa pracy, które uniemożliwiają stawienie się pracownika do pracy i jej świadczenie, a także inne przypadki niemożności wykonywania pracy wskazane przez pracownika i uznane przez pracodawcę za usprawiedliwiające nieobecność w pracy.

Jak widać, rozporządzenie rozróżnia:

• wynikające z przepisów prawa pracy przyczyny usprawiedliwiające nieobecność pracownika w pracy. Przez pojęcie „prawa pracy” należy rozumieć przepisy kodeksu pracy, przepisy innych ustaw określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy, postanowienia układów zbiorowych pracy, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki pracowników i pracodawców. Szczególną rolę odgrywa tutaj regulamin pracy jako akt ustalający związane z porządkiem w zakładzie pracy prawa i obowiązki, a zwłaszcza przyjęty u danego pracodawcy sposób usprawiedliwiania nieobecności w pracy (art. 104 § 1 pkt 9 k.p.);