Uchwała składu 7 sędziów SN z 18 czerwca 2009 r., sygn. I PZP 2/09

Sąd Najwyższy w składzie:

Prezes SN Walerian Sanetra (przewodniczący)

SSN Małgorzata Gersdorf

SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)

SSN Zbigniew Korzeniowski

SSN Jerzy Kwaśniewski

SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca, uzasadnienie)

SSN Romualda Spyt

Protokolant Katarzyna Antolak

z udziałem Prokuratora Prokuratury Krajowej Jana Szewczyka

przeciwko Państwowemu Przedsiębiorstwu Użyteczności Publicznej Poczta Polska Centrum Zarządzania Bezpieczeństwem w Warszawie Oddziałowi Regionalnemu w K.

o odszkodowanie,

po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 czerwca 2009 r.,

zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Najwyższy postanowieniem

z dnia 20 marca 2009 r., sygn. akt I PZP 7/08,

"Czy w sytuacji przywrócenia pracownika do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz podjęcia przez niego pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku, pracownik nabywa prawo do dochodzenia odszkodowania na podstawie kodeksu cywilnego stosowanego przez art. 300 kodeksu pracy, ponad przysługujące mu zgodnie z art. 47 kodeksu pracy wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy?"

podjął uchwałę:

Pracownik, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach przez sąd pracy po ustaleniu, że wypowiedzenie przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony było nieuzasadnione lub naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, nie ma prawa do odszkodowania na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego ponad przysługujące mu na podstawie art. 47 k.p. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

UZASADNIENIE

I

Zagadnienie prawne zostało przez Sąd Okręgowy w K. zawarte w następującym pytaniu, „czy w sytuacji przywrócenia pracownika do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz podjęcia przez niego pracy w terminie 7 dniu od uprawomocnienia się wyroku, pracownik nabywa prawo do dochodzenia odszkodowania na podstawie przepisów kodeksu cywilnego stosowanego przez art. 300 kodeksu pracy, ponad przysługujące mu zgodnie z art. 47 kodeksu pracy wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy?”. Następnie zostało ono przekazane przez skład trzyosobowy Sądu Najwyższego w trybie art. 398¹⁷ § 1 k.p.c. do rozstrzygnięcia składowi powiększonemu. Zagadnienie to ujawniło się w sprawie zawierającej skąpe ustalenia faktyczne, które skład powiększony Sądu Najwyższego w celu bliższego oglądu sprawy uzupełnił, co było możliwe jednak tylko w ramach dostępnego w sprawie materiału dowodowego.

Powód Jerzy G. w dniu 15 lutego 2008 r. (data wpływu) skierował przeciwko Państwowemu Przedsiębiorstwu Użyteczności Publicznej „Poczta Polska” - Centrum Zarządzania Bezpieczeństwem w Warszawie Oddziałowi Regionalnemu w K. pozew o zapłatę kwoty 20.000 zł, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia jego wniesienia, tytułem odszkodowania za okres pozostawania bez pracy wskutek niezgodnego z prawem wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony, ponad okres, za który uzyskał wynagrodzenie wypłacone mu dobrowolnie przez pozwanego pracodawcę na podstawie art. 47 k.p., w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. W uzasadnieniu tego roszczenia powód powołał się wyłącznie na wyrok Sądu Rejonowego w C. z dnia 3 sierpnia 2007 r. przywracający go do  pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy, w którym nie zasądzono na rzecz powoda wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Do wyroku tego nie sporządzono uzasadnienia, a z dostępnego materiału wynika jedynie, iż orzeczenie to uprawomocniło się 27 września 2007 r., co ten Sąd Rejonowy potwierdził 21 stycznia 2008 r.