Pasowani na idoli

Ala Janosz na koncercie „Idola” w Sopocie, 2002 r.

Lubimy melodie, które już słyszeliśmy, i dlatego oglądamy programy talent show. Ale śpiewanie cudzych przebojów w telewizji rzadko pomaga ich uczestnikom we własnej karierze

Sobotni wieczór. Żona rytualnie włącza w telewizji „The Voice of Poland” i przez dwie godziny pobrzmiewa w domu telewizyjny koncert życzeń. Uczestnicy śpiewają znane przeboje, ścigając się, kto wykona je najlepiej, a jurorzy oceniają, jak było. Wyławiam uchem dawno niesłyszaną piosenkę jednego z czołowych polskich tekściarzy. Wysyłam mu SMS z gratulacjami. Oddzwania i mówi, że to przyjemne uczucie, ale nudzi go odgrzewanie coverów. Ostatnio był jurorem festiwalu dla nastolatków i tam też były radiowe przeboje. Nikt nie proponuje niczego od siebie, bo publika lubi tylko to, co już zna ze słyszenia. „Ja jestem umysł ścisły. Mnie się podobają melodie, które już raz słyszałem. Poprzez reminiscencje. No jakże może mi się podobać piosenka, którą pierwszy raz słyszę?” – pyta w „Rejsie” Marka Piwowskiego inżynier Mamoń ustami nieodżałowanej pamięci Zdzisława Maklakiewicza.

– Napisałem mnóstwo przebojów, ale dawno temu. Dziś trudno wylansować hit, bo ludzie nie chcą dać szansy nowej piosence, wolą słuchać dawnych szlagierów – smutnieje autor piosenek. Po czym zaprasza mnie na koncert znajomej, która zaśpiewa utwory… z repertuaru Kabaretu Starszych Panów.

Wielu za nieustanne forsowanie coverów obwinia telewizyjne programy talent show, na czele z „Idolem”, od którego premiery upływa równe 20 lat.

Gdzie ten milion dolarów

Cały ten zgiełk zaczął się w 1993 r. od „Szansy na sukces”, której uczestnicy losowali w telewizyjnym studiu piosenki swoich idoli i śpiewali je w ich obecności, a pod koniec programu uznani muzycy przyznawali nagrody i wyróżnienia swoim muzykalnym fanom. Wygrana w programie finałowym, w którym występowali laureaci cotygodniowych odcinków, była przepustką do udziału w Koncercie Debiutów podczas festiwalu w Opolu.