Pandemia jak powódź

Reakcja na kolejne wirusy wygląda tak samo: pojawia się zagrożenie, następuje szczyt zainteresowania, zaczynają się prace. Z czasem determinacja spada, prace zostają wstrzymane, projekty rozgrzebane. A na koniec mamy zdziwienie, że jesteśmy niegotowi

Z Krzysztofem Pyrciem rozmawia Emilia Świętochowska

Czy COVID-19 czegoś nas nauczył?

Na pewno pewnych rzeczy o funkcjonowaniu systemu. Weźmy np. sanepid, który wcześniej nie działał zbyt dobrze i nie był traktowany zbyt poważnie, a okazało się, że odpowiedział na zagrożenie chyba najlepiej ze wszystkich instytucji państwowych. Myślę też, że polityczne wykorzystywanie pandemii nauczyło nas jako społeczeństwo dużej nieufności.

W jakim sensie?

Kiedy łączy się ze sobą te dwa światy – naszego zdrowia i polityki – powstaje niebezpieczna mieszanka. W rezultacie przestajemy wierzyć w bezstronność i obiektywność naukowych rekomendacji. Ludzie traktują je jak kolejny element gry politycznej.

Pytam pana o lekcje z pandemii, bo w debacie publicznej ten temat właściwie nie istnieje.

Z punktu widzenia społeczeństwa to zdrowy objaw, że stara się normalnie funkcjonować. Zwłaszcza w kontekście tego, że właściwie co roku przychodzą zagrożenia z innych stron – czy geopolityczne, czy klimatyczne. Natomiast niepokojące jest to, że osoby decyzyjne, które odpowiadają za to, jak działa państwo, również mają amnezję i nie podejmują kroków, żeby nas zabezpieczyć przed kolejną katastrofą.