Nieruchomości inwestycyjne - zasady wyceny oraz ujęcie księgowe

W rachunkowości nieruchomości inwestycyjne są składnikiem aktywów zaliczanych do inwestycji długoterminowych, które wykazuje się w pozycji A.IV.1 aktywów bilansu. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości przez inwestycje rozumie się aktywa posiadane w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z:

● przyrostu wartości tych aktywów,

● uzyskania przychodów w formie odsetek,

● dywidend (udziałów w zyskach) lub

● innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej.

Nie wszystkie wymienione korzyści mogą odnosić się do inwestycji w nieruchomości, np. dywidendy. Spodziewanymi korzyściami ekonomicznymi z posiadania nieruchomości inwestycyjnych są w szczególności: przyrost ich wartości, uzyskiwany czynsz z dzierżawy lub najmu oraz zyskowna sprzedaż po wzroście ceny.

Oprócz nieruchomości inwestycyjnych do grupy inwestycji długoterminowych zalicza się także aktywa finansowe, np. udziały i akcje oraz te wartości niematerialne i prawne (przypadek bardzo rzadki w praktyce), które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia wymienionych korzyści ekonomicznych. Ponieważ w tym opracowaniu będziemy się zajmować wyłącznie inwestycjami w nieruchomości, w pierwszej kolejności musimy zdefiniować samo pojęcie nieruchomości.

Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Jak widać, Kodeks cywilny nie definiuje wprost pojęcia nieruchomości, lecz wskazuje na trzy rodzaje nieruchomości, a mianowicie: