Świadczenia nienależne: dobra wiara co do zasady wyłącza obowiązek ich zwrotu

Nie każda wypłata środków bez podstawy prawnej powoduje konieczność ich oddania. Odpowiedzialność pojawia się dopiero wtedy, gdy osoba pobierająca m.in. emeryturę czy zasiłek chorobowy wiedziała, że świadczenie się jej nie należy, a mimo to je zatrzymała

Zgodnie z definicją wskazaną w art. 84 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (dalej u.s.u.s.) za nienależnie pobrane świadczenia uważa się kwoty, które:

• zostały wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części,
• świadczeniobiorca pobierał pomimo pouczenia, że nie ma do nich prawa,
• zostały przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo
• są lub były pobierane przez świadczeniobiorcę, który świadomie wprowadził w błąd organ wypłacający,
• są lub były pobrane przez świadczeniobiorcę z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą z ubezpieczenia chorobowego lub wypadkowego, co do których stwierdzono, że w okresie ich wypłaty wykonywał pracę zarobkową lub wykorzystywał zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z jego celem.