GRANICE ODPOWIEDZIALNOŚCI MATERIALNEJ PRACOWNIKÓW

Sebastian Kowalski

sędzia Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

w odpowiedzialność pracownika w razie dokonania kradzieży przez nieznane osoby

w uwolnienie się od odpowiedzialności za szkody w powierzonym mieniu

Pracodawca, żądając odszkodowania, musi udowodnić wszystkie przesłanki uzasadniające odpowiedzialność pracownika, czyli naruszenie obowiązków pracowniczych, winę, wyrządzenie pracodawcy szkody w określonej wysokości, związek przyczynowy między naruszeniem obowiązków a szkodą.

Jeżeli wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych pracownik wyrządzi pracodawcy szkodę, może ponosić odpowiedzialność materialną za szkody:

w wyrządzone nieumyślnie w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych,

w wyrządzone umyślnie,

w w powierzonym mieniu.

W pierwszym przypadku pracownik ponosi odpowiedzialność tylko za szkodę w granicach rzeczywistej straty pracodawcy (bez uwzględniania utraconych korzyści) i tylko za normalne następstwa działania i zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 115 k.p.). Odszkodowanie należne od pracownika zaś nie może przekraczać 3-miesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody (art. 119 k.p.).

W razie umyślnego wyrządzenia szkody przez pracownika jest on zobowiązany naprawić szkodę w pełnej wysokości. Wysokość odszkodowania przysługującego pracodawcy nie jest ograniczona. Żądając naprawienia szkody, pracodawca może zaliczyć na jej wysokość zarówno poniesioną rzeczywistą stratę (np. koszty naprawy samochodu uszkodzonego przez pracownika), jak i utracone korzyści (np. utracony zysk wskutek niemożności korzystania z naprawianego w warsztacie samochodu). Naprawienia szkody pracodawca może żądać w pełnej wysokości.

Również w pełnej wysokości pracownik odpowiada za szkodę powstałą w mieniu powierzonym z obowiązkiem zwrotu albo wyliczenia się. W tym wypadku od odpowiedzialności pracownik może się uwolnić wtedy, gdy wykaże, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych (art. 124 § 3 k.p.).