Wygaśnięcie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy

Ostateczna decyzja ustalająca warunki zabudowy stanowi podstawę do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Poza przypadkiem zastosowania nadzwyczajnych środków odwoławczych, w stosunku do wszelkich decyzji prawo przewiduje także możliwość wygaszenia decyzji WZ, na podstawie której nie została wydana decyzja o pozwoleniu na budowę.

Obowiązujące regulacje planistyczne przewidują istnienie dwóch odmiennych rodzajów aktów, które mogą być podstawą późniejszego wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Pierwszym z nich jest decyzja o ustaleniu warunków zabudowy (dalej: decyzja WZ) wydawana po stwierdzeniu spełnienia przesłanek wskazanych w art. 61 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: u.p.z.p.). Może to być też decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, gdzie podstawą wydania jest art. 50 tej ustawy.

Drugim rodzajem aktu jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - przyjmowany uchwałą właściwej terytorialnie rady gminy (dalej: plan miejscowy). Procedury wydania każdego z tych aktów są całkowicie odrębne. Zwrócił na to uwagę m.in. WSA w Krakowie w wyroku z 29 czerwca 2019 r. (sygn. akt II SA/Kr 448/19). Wydawanie decyzji WZ odbywa się wyłącznie wtedy, gdy w danym terenie nie obowiązuje plan miejscowy, a przy wydawaniu tej decyzji dochodzi do zastosowania procedury administracyjnej. Natomiast procedura wydawania planu to procedura legislacyjna. Jej efektem jest powstanie nowego aktu prawa miejscowego. Organ planistyczny jest tu związany bowiem wyłącznie uchwalonym wcześniej studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.