Składki na FP i FGŚP – kiedy płatnik składek zwolniony jest z ich opłacania

Obowiązek opłacania składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych obciąża płatnika składek. Płatnik zobowiązany jest do ich opłacania za tych ubezpieczonych, którzy z danego tytułu podlegają równocześnie obowiązkowi ubezpieczeń emerytalnego i rentowych, i nie ukończyli 55 lat (w przypadku kobiet) albo 60 lat (w przypadku mężczyzn). Jednak zdarzają się inne sytuacje, w których obowiązek opłacenia składek na te fundusze jest również wyłączony.

Składki na FP i FGŚP opłaca się od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne i rentowe, bez stosowania ograniczenia do wysokości 30-krotności prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia.

Kiedy płatnik nie opłaca składek na FP i FGŚP

Składkę na FP za danego ubezpieczonego płatnik opłaca tylko wówczas, gdy kwota stanowiąca podstawę jej wymiaru (którą jest podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe) w przeliczeniu na okres miesiąca wynosi co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę. Oznacza to, że płatnik nie odprowadza tej składki za osoby zarabiające mniej niż minimum (w 2017 r. – 2000 zł), np. pracownicy zatrudnieni na niepełny wymiar czasu pracy. Obowiązek ten w takiej sytuacji będzie wyłączony jeśli jest to jedyny tytuł ubezpieczenia. Jeżeli ubezpieczony podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z więcej niż jednego tytułu, to wskazany powyżej limit ustala się sumując kwoty podstaw wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z tych tytułów. Jeżeli łączna wysokość podstaw wyniesie co najmniej minimalne wynagrodzenie to obowiązek opłacenia składki na FP będzie dotyczył każdego z płatników składek.