Sposoby rozwiązywania umów o pracę

Stosunek pracy można rozwiązać również w wyniku jednostronnego oświadczenia woli. Stroną składającą takie oświadczenie może być zarówno pracodawca, jak i pracownik. Oświadczenie może być złożone z zachowaniem okresu wypowiedzenia lub bez. Pierwsze z nich oznacza, że pomiędzy oświadczeniem o wypowiedzeniu a faktycznym ustaniem stosunku pracy upłynie określony czas, nazywany przez przepisy kodeksu pracy okresem wypowiedzenia. Długość tego okresu uzależniona jest od rodzaju zawartej umowy oraz od długości okresu zatrudnienia pracownika u danego pracodawcy - w przypadku umów na czas nieokreślony, i od czasu trwania umowy - w przypadku umowy na okres próbny.

Za wypowiedzeniem mogą być rozwiązane umowy o pracę:

• na czas nieokreślony,

• na czas określony (po spełnieniu pewnych warunków),

• na okres próbny,

• na czas wykonania określonej pracy (tę umowę rozwiązuje się za wypowiedzeniem tylko w przypadku ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy - art. 41¹ § 2 k.p.).

Rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem powoduje, że stosunek pracy wygasa dopiero po upływie okresu wypowiedzenia. Zgodnie z art. 30 § 2 k.p., Zgodnie z orzecznictwem SN, okres wypowiedzenia umowy o pracę, oznaczony w miesiącach, rozpoczyna się z pierwszym dniem miesiąca, a nie z dniem złożenia przed rozpoczęciem tego okresu oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę (wyrok SN z 8 listopada 1988 r., I PRN 48/88; PiZS z 1989 r. nr 2-3, poz. 69). W praktyce jednak przyjmuje się najczęściej, że okres wypowiedzenia biegnie od dnia złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu, jednak liczy się go w taki sposób, by ostatni dzień ustawowego okresu wypowiedzenia przypadał na datę określoną przez pracodawcę jako dzień zakończenia stosunku pracy (wyrok SN z 23 marca 1978 r., I PRN 24/78, OSN z 1978 r. nr 11, poz. 214).