Wewnętrzna polityka zagraniczna i vice versa

Po pierwsze, podążać za Trumpem. Po drugie, atakować Tuska i Sikorskiego, gdzie tylko się da, i w ten sposób przybliżać sukces swojego obozu w wyborach parlamentarnych. To dość prawdopodobny zrąb planu prezydenta Nawrockiego na politykę zagraniczną

Uroczystości przejęcia zwierzchnictwa nad Siłami Zbrojnymi RP przez prezydenta Karola Nawrockiego

Jaki może być wpływ rozpoczętej właśnie prezydentury na polską politykę zagraniczną i bezpieczeństwa? Zdaniem części analityków czeka nas w tym zakresie model „Duda plus”, czyli z grubsza te same priorytety, co dotychczas – skądinąd w wielu punktach słuszne – tylko egzekwowane skuteczniej. Inni przestrzegają, że szykuje się raczej „Duda minus” – podobne deficyty profesjonalizmu, ale gorsze koncepcje w sferze programowej. Rzeczywistość może się okazać bardziej skomplikowana.

Karol Nawrocki (nawet gdyby chciał, co wcale nie jest oczywiste) nie da rady po prostu wejść w buty Andrzeja Dudy i co najwyżej je lekko rozdeptać po swojemu. Z kilku powodów. Głównie dlatego, że na naszych oczach znacząco zmienia się środowisko międzynarodowe i reguły gry. I nie chodzi tu tylko o polityczną ofensywę trumpizmu, jakościowo odmienną od tej sprzed kilku lat, czy o wojnę w Ukrainie. Także o związany z tymi czynnikami głęboki wstrząs i przewartościowanie postaw w Unii Europejskiej, rosnące aspiracje mocarstw regionalnych i globalnego Południa, rewolucję technologiczną z jej różnorakimi konsekwencjami dla światowej gospodarki, a wreszcie jawny renesans dewizy „przetrwa najsilniejszy” w życiu społecznym i politycznym. Również w relacjach międzynarodowych. „Wersal się skończył”. Klasyczna dyplomacja z jej szacunkiem dla pozorów, form i