Londyńska mgła

Anżalika Mielnikawa potajemnie szykowała się do wyjazdu, rozluźniała kontakty z kolegami, myliła tropy. W końcu zniknęła, pozostawiając mnóstwo znaków zapytania i szok w szeregach białoruskiej opozycji

Noworoczne spotkanie prezydenta Andrzeja Dudy z przedstawicielami białoruskiej diaspory. Anżalika Mielnikawa stoi w pierwszym rzędzie (druga od prawej), obok niej Zmicier Łukaszuk. 5 stycznia 2025 r.

To nominalnie (choć nie faktycznie) osoba numer dwa w hierarchii białoruskiej opozycji po Swiatłanie Cichanouskiej. Wie wystarczająco dużo, by trafić na celownik służb Alaksandra Łukaszenki. Zaginięcie Anżaliki Mielnikawej wywołało w Polsce niewielkie zainteresowanie. A przecież 37-latka, która nagle wyjechała z Unii Europejskiej i zniknęła, jest obywatelką RP i mieszkała w Warszawie. Co wiadomo o zaginięciu przewodniczącej Rady Koordynacyjnej, opozycyjnego parlamentu.

– Chciałbym, żebyście się dobrze u nas czuli. Żebyście wiedzieli, że Polska jest wam przyjazna, że jest nie tylko krajem sąsiedzkim, ale w jakimś sensie waszą drugą ojczyzną. Krajem, który mile was widzi i uważa was nie tylko za gości, ale przede wszystkim za braci – mówił 5 stycznia prezydent Andrzej Duda, stojąc u boku Cichanouskiej, podczas dorocznego spotkania noworocznego z liderami białoruskiej diaspory. Na zdjęciach w pierwszym rzędzie widać Mielnikawą. Długowłosa, ubrana na czarno blondynka stoi obok Zmiciera Łukaszuka, pisarza i dziennikarza Euroradia. Półtora miesiąca później Łukaszuk będzie jedną z ostatnich osób publicznych, które widziały ją w Warszawie.

Krótki staż w opozycji

Opozycyjny staż Mielnikawej nie był długi. W maju 2024 r. została wybrana do Rady Koordynacyjnej w wyborach, w których przez internet mógł zagłosować każdy obywatel Białorusi. W praktyce z tego prawa skorzystali głównie krewni i znajomi kandydatów. Wygrał Zespół Pawła Łatuszki i Ruch o Wolność, zdobywając 35 proc. głosów. Łatuszka to były minister kultury i ambasador w Polsce, wieloletni funkcjonariusz reżimu, także w czasach nasilonych represji. Przeszedł na drugą stronę w 2020 r., gdy wybuchły największe w historii protesty, a on sam jako kierownik mińskiego teatru znalazł się na bocznym torze oficjalnej kariery. Dziś jest konkurentem Cichanouskiej, a zarazem wiceszefem jej gabinetu i kierownikiem Ludowego Zarządu Antykryzysowego (NAU), który zajmuje się m.in. opracowywaniem nowych sankcji wymierzonych w reżim.