opinia

Europejski dryf Polski

Potencjał zajęcia przez Polskę znaczącego miejsca w Unii Europejskiej oraz wykorzystania do maksimum szans rozwojowych nie może zostać zmarnowany

Na początek nowego roku najpierw dobra wiadomość - po dramatycznym dla świata roku 2022, prawdopodobieństwo polexitu spadło niemal do zera w przewidywalnej przyszłości. Polexit zawsze był scenariuszem mniejszościowym i ścieżką, na której Polska mogłaby się znaleźć na skutek nieprzewidzianych konsekwencji kontestacji unijnego i demokratycznego porządku przez obecną władzę w Warszawie. Zła wiadomość jest taka, że Polsce daleko jest i będzie do zrealizowania w pełni swojego potencjału politycznego i gospodarczego.

Kontestacja Europy, ogłoszona szumnie jako „kulturowa rewolucja” przez Jarosława Kaczyńskiego i Viktora Orbána siedem lat temu na Forum Ekonomicznym w Krynicy, dogorywa na naszych oczach po zderzeniu z twardymi realiami gospodarczymi i politycznymi. Te pierwsze to spowolnienie wzrostu, niskie inwestycje, koniec taniego pieniądza, wysoka inflacja, kryzys energetyczny i wydatki na obronność. Dlatego buńczuczne deklaracje Warszawy i Budapesztu, że nie ulegną „szantażowi” pieniędzy europejskich, aby zejść z kursu niszczenia praworządności i rozbijania Europy od środka, ustąpiły desperackim próbom ustępstw, aby fundusze jednak popłynęły. Dodatkowo brexit - fetowany przez obóz rządzący w Polsce - okazał się pouczającym naturalnym eksperymentem. W miejsce obiecanego raju gospodarczego i zwiększonej roli Wielkiej Brytanii w globalnej polityce brexit pogrążył ją w gospodarczym marazmie, któremu towarzyszą napięcia społeczne i z którym piąty z rzędu premier od czasu brexitowego referendum nie jest w stanie sobie poradzić. Zamiast być katalizatorem „kulturowej rewolucji”, brexit uprzytomnił nawet eurosceptykom, czym kończy się skok do pustego basenu.