Uważamy za słuszne to, czego pragniemy

Konsumujemy więcej niż 100 lat temu, a w tym czasie planeta nie urosła ani o centymetr. To jest prosta rzecz, którą da się wytłumaczyć dziecku: niekończący się wzrost bazujący na skończonych zasobach jest niemożliwy

Ze Zbigniewem Bohdanowiczem rozmawia Anita Dmitruczuk

Patrząc globalnie, 2025 r. był trzecim najcieplejszym rokiem w historii pomiarów. Nikt nie wydaje się tym szczególnie przejęty.

2025 r. był dla mnie rokiem pogłębiającego się rozdźwięku pomiędzy opinią społeczną a opinią ludzi, których praca wymaga od nich, żeby prognozowali przyszłość, bo są odpowiedzialni za jakiś fragment rzeczywistości w swoich przedsiębiorstwach. Według Eurobarometru przekonanie, że zmiana klimatu czy kryzys ekologiczny to coś, czym należy się przejmować, systematycznie spada. Jednocześnie mamy naukowców, którzy są coraz bardziej przejęci, a chwilami bezradni, bo uważają, że publika jest nieprzygotowana na wnioski z analizy danych dotyczących zmiany klimatu. A wraz z nimi środowisko globalnych liderów z biznesu, polityki, organizacji międzynarodowych. Przykładem jest ankieta przeprowadzona wśród uczestników Światowego Forum Ekonomicznego w Davos. Po pierwsze, ocenili oni, że w bliskiej przyszłości ryzyko wystąpienia globalnych kryzysów będzie zdecydowanie rosnąć. Po drugie, na szczycie listy prawdopodobnych i dotkliwych zagrożeń w perspektywie 10 lat pojawiły się aż cztery ryzyka środowiskowe (ekstremalne zdarzenia pogodowe, załamanie ekosystemów, zmiana klimatu, niedobory surowców naturalnych). Czyli w ocenie uczestników forum w Davos będą ważniejsze niż zagrożenia ekonomiczne, geopolityczne, społeczne, technologiczne.